Soms komt na zonneschijn nog meer regen

Soms komt na zonneschijn nog meer regen

rhgzd

Dat mijn papa sterk is, moge duidelijk zijn. Onvoorstelbaar wat er in tien weken allemaal is gebeurd. Van die verschrikkelijke binnenkomst in het ziekenhuis, meer dood dan levend, tot het krijgen van een streefdatum voor ontslag en zoekende naar de beste nazorg. Het ging de goede kant op en we zagen steeds meer terug van onze vader, ex-man, broer en vriend, van wie we allemaal zoveel houden. En net als je denkt dat het goed gaat, gebeurt er iets waardoor je ineens weer een paar weken terug in de tijd bent.

Toen ik de vorige update over mijn vader schreef, had hij net zijn eerste woorden gesproken. Wat was dat enorm bijzonder, om hem simpele dingen als “ja”, “nee”, “wat?” en “oké” te horen zeggen! Inmiddels praat papa veel – heel veel. Lange zinnen met moeilijke woorden, alsof hij nooit anders heeft gedaan. En niet alleen in het Nederlands; ook in het Engels en Duits. De ene dag praat papa volledig in het Duits, dan weer Engels en een volgende keer Nederlands. De verpleegkundigen en artsen vinden het maar vreemd en vertellen hem steeds dat hij in Nederland is en ‘gewoon Nederlands moet praten’. Ik daarentegen, vind het knap dat hij drie talen vloeiend spreekt en ben juist blij dat papa dat überhaupt nog kan. Bovendien is het niet zo gek dat hij niet alleen Nederlands spreekt. Anna en ik zijn tweetalig opgevoed, doordat onze moeder Duits is. Mijn vader is gewend om veel Duits te praten – hij communiceert altijd in het Duits met mama. Ook het Engels is te verklaren, gezien papa acht jaar in Engeland heeft gewoond, en zijn liedjes in het Engels schrijft. Natuurlijk is het wel apart dat hij de talen afwisselend gebruikt en, denk ik, niet beseft dat hij een andere taal spreekt op zo’n moment. Maar als dat het enige probleem is…

Dat papa praat, betekent ook dat ik weer mét hem kan praten. Hij reageert op vragen en vertelt uit zichzelf dingen, waardoor we echt gesprekjes kunnen voeren. Ook zijn humor is sterk aanwezig, wat de bezoekjes een stuk leuker maakt dan eerst. Zo heeft hij op zijn kamer uitzicht op de ArenA. Toen een verpleegkundige zei: “Je hebt wel het mooiste uitzicht van het hele ziekenhuis!”, zei hij: “Well, that depends on where you live!” En toen een ander zei “U heeft wel prachtige dochters, zeg!”, was zijn reactie: “Ja hallo, dat is niet zo gek, heb je die ouders gezien?!” Af en toe van die luchtige grapjes doen hem goed, hij geniet daar zichtbaar van. Wel is hij ontzettend in de war en kunnen we het niet hebben over actuele dingen als zijn werk, mijn studie, en gebeurtenissen van kort geleden. Het ziet ernaar uit dat papa’s geheugen niet goed werkt. Hij heeft moeite met namen, kan vaak niet op bepaalde woorden komen en herinnert zich – denk ik dan – alleen dingen van ‘vroeger’. Of dat vroeger is van toen hij nog een puber was, van toen hij in Engeland woonde, van toen hij mama leerde kennen, van toen Anna en ik nog kinderen waren, of van net voor de scheiding, weet ik niet.

Het heeft lang geduurd voor ik erachter was of hij überhaupt wist wie ik ben. Twee weken terug vroeg ik hem of hij wist hoe ik heet, waarop hij “nee” antwoordde. Toen ik mijn naam zei en vroeg of hij het zich nu weer herinnert zei hij heel vaag “ja”. Ik heb hem toen uitgelegd dat ik zijn jongste dochter ben en dat hij ook nog een oudste dochter heeft, waarop zijn reactie “oh” was. Dat was best pijnlijk, voor ons allebei; mijn vader had geen idee wie het meisje aan zijn bed was. Een paar dagen later, toen ik afscheid nam en “dag, lieve papa” tegen hem zei, kwamen de verlossende woorden. “Dag, mijn lieve kind.” Ik gaf hem drie kussen (want als ik er maar eentje geef, blijft hij zijn lippen tuiten tot ik er nog twee bij heb gegeven) en liep met een brok in mijn keel de kamer uit.

Lichamelijk ging het ineens ook een stuk beter. Papa had wekenlang een tracheostoma in zijn luchtpijp waardoor hij ademde; zo’n ding waarvoor ze een gat in de keel moeten maken om de ademweg korter te maken. Doordat hij weer goed genoeg kon hoesten en slikken, mocht dat nare ding er eindelijk uit en werd het gat gedicht. Inmiddels is dat genezen en zit er een flinke deuk in zijn keel, wat je voor altijd zal blijven zien. Net of hij een tweede navel heeft, ik vind het er wel stoer uitzien. Steeds meer slangetjes werden eruitgehaald, tot er alleen nog een katheter, sonde en infuus overbleef. Dat was niet alleen prettig voor papa zelf, maar ook voor de verpleegkundigen. Hij trok namelijk continu alle snoeren eruit, waardoor er steeds weer nieuwe katheters, infusen en sondelijnen moesten worden aangebracht en het bed weer opnieuw moest worden verschoond.

Eigenlijk waren we ons allemaal (de dokters, verpleegkundigen en wij als familie) aan het klaarmaken voor de dag van papa’s ontslag. Hij was medisch ‘klaar’, in het ziekenhuis konden ze niets meer voor hem doen. Het was alleen nog de vraag of mijn vader naar een verpleeghuis met revalidatieafdeling zou gaan, of naar een echt revalidatiecentrum. Bij die eerste zou hij wat meer rust en zorg krijgen tijdens het revalideren, voor de tweede zou hij consequent opdrachten moeten kunnen uitvoeren en het aankunnen om twee keer per dag intensieve training te krijgen. Ik vond het wel heel spannend; in het ziekenhuis zijn ze er meteen bij als er iets misgaat. Want hij was dan wel ‘medisch klaar’, maar ik zag toch nog een aantal snoeren in papa’s lichaam – wat betekent dat hij het dus nog niet helemáál zelf kan en nog niet ‘beter’ is.

Waar ik bang voor was, gebeurde. Vorige week zaterdag ging het ineens helemaal mis. Ik was met Jamilla in Utrecht en werd om 13.00u door Anna gebeld. “Lotte, ik sta op de parkeerplaats van het ziekenhuis en werd net gebeld door de dokter. Het gaat niet goed met papa, hij heeft een inwendige bloeding en ademt niet meer zelf.” Ze konden ons verder nog niet veel vertellen, want de doktoren moesten eerst maar eens ontdekken waar de bloeding precies zat. Anna en ik spraken af dat zij onze tantes zou inlichten en dat ik zou komen als het echt foute boel was. Een kwartier later belde Anna weer. “De dokter zei net dat papa heel veel bloed heeft verloren en dat jullie zo snel mogelijk moeten komen. Het ziet er niet goed uit.” Midden in de Starbucks barstte ik in huilen uit. Jamilla bleef bij me en samen gingen we met de trein en metro naar Amsterdam, naar het ziekenhuis. Na een paar uur op de intensive care, werd ons verteld dat de bloeding uit de maag kwam. Zijn maagwand was zó dun geworden door het platliggen en geen echte voeding te moeten verteren, dat een aantal bloedvaatjes bloot kwamen te liggen, waar er uiteindelijk eentje van is geknapt. Ze hebben de bloeding onder controle weten te krijgen en het gat in de maag dicht kunnen branden. De dokter vertelde dat ze papa kort hebben moeten reanimeren en dat hij er bijna niet meer was geweest. Dat sloeg in als een bom. In tien weken tijd al drie keer gereanimeerd. Dat kán niet goed zijn voor iemand. Gelukkig kwam na een paar uur het goede nieuws dat mijn vader stabiel was. Wel waren we in één klap een paar weken terug in het herstel: papa lag weer op de intensive care, aan de beademing, met een heleboel snoeren en medicijnen. De rest van de nacht hielden ze hem in slaap.

De volgende dagen waren ook nog spannend. Eén van papa’s longen was weer ingeklapt en hij had het vreselijk benauwd. Hij was compleet uitgeput en hield zijn ogen het grootste deel van de dag dicht. Als ze wel open waren, kon hij alleen wat brabbelen. Het was zó ontzettend naar om mijn vader wéér zo te zien! Ik voelde opnieuw de machteloosheid. Ik kon niks voor hem doen. Ik dacht alleen maar: ‘hoeveel kan zijn lichaam nog aan? Wanneer houdt het op? Wanneer stopt papa met vechten?’ Ik zei zachtjes tegen hem dat ik niet boos zou zijn als hij zou stoppen met vechten, als hij het niet meer aankon. Dat het hoe dan ook goed was. En dat ik onvoorwaardelijk van hem hou, voor altijd.

Maar stoppen met vechten is nooit een optie geweest voor mijn vader. We kregen te horen dat hij weer zelfstandig kon ademen en dat hij weer wat meer wakker was. Hij praatte af en toe en mocht ‘helder, vloeibaar voedsel’ (wat neerkomt op alleen water en appelsap met extra vitaminen). En donderdag mocht papa weer terug naar zijn eigen kamer in het ziekenhuis. Toen Anna en ik gisteren (vrijdag) bij hem waren, hebben we hem zelfs een warme maaltijd mogen geven! We voerden papa lekkerbek, gekookte worteltjes en aardappelpuree. Toen we hem vroegen of de worteltjes lekker waren, zei hij: “Ongelofelijk”. Sarcasme of niet, hij slikte het eten goed door en heeft het halve bordje leeggegeten. Yes! Na tien weken eindelijk weer een fatsoenlijke maaltijd, wat moet dat fijn voor hem zijn geweest. Dat het kleine babyhapjes waren en we na ieder hapje een minuut moesten wachten omdat het kauwen zo lang duurde en hij steeds buiten adem raakte, maakt niet uit. Hij heeft gegeten en vond het duidelijk lekker. En van eten wordt hij sterk. Nog sterker.

En nu is het net of die verschrikkelijke zaterdag nooit is geweest. Ik kan met papa praten, hij weet wie ik ben (gisteren zei hij zelfs mijn naam drie keer) en lichamelijk gaat het nu weer een stuk beter. Ik herken papa’s karaktertrekken en kan weer met en om hem lachen. Op dit moment is hij heel druk met letters en cijfers. Op zijn kamer hangt een a4’tje met de tekst ‘u bent in het AMC ziekenhuis in Amsterdam’. En na héél lang nadenken, kijken naar de letterkaart die we hem hebben gegeven, het vergelijken van de letters en opperste concentratie, kon hij de tekst lezen. Papa kan lezen! Nog even en hij zit weer in het zonnetje in zijn stoel, met balpen in de ene hand en puzzelboekje in de andere, zijn cryptogrammen te maken.

Voor mij was het een bijzonder moeilijke week. Na de zaterdag in het ziekenhuis te hebben gespendeerd, kwam ik thuis en opende ik per toeval mijn schoolmail. Ik had maandag mijn assessment, mijn eindgesprek! Maandag had ik ook mijn theorie examen voor de auto, goed getimed dus – not. Behalve dat mijn hoofd er totaal niet naar stond, had ik ook simpelweg nauwelijks tijd om me voor te bereiden op beide dingen, doordat ik ook zondag een aantal uur in het ziekenhuis ben geweest. Ik ging zonder verwachtingen het eindgesprek in en liep na een uur de school uit, geslaagd en al. Hoera!  …. SHIT. Op dat moment wilde ik het allerliefst mijn vader bellen om hem vol vreugde te vertellen dat ik met een 7,5 geslaagd was, zodat hij trotser dan ooit op me kon zijn. Want papa is degene die me altijd hielp met mijn studie, die me advies gaf over stage en die mijn eindopdrachten stuk voor stuk doorlas als laatste spellingcheck. Maar dat kon niet. Ik kon papa niet bellen en dat deed pijn. Met tranen op mijn wangen zat ik in de bus naar het CBR. Mijn theorie examen heb ik vervolgens verknald. Daarna wilde ik bij papa zijn en ging ik naar het ziekenhuis. Hij sliep.

Toen hij een paar dagen later weer op zijn kamer lag, heb ik hem geprobeerd te vertellen dat ik geslaagd ben. Ik dacht, ik kan het toch proberen? Misschien snapt hij het wel. Ik: “Hé pap, ik ben geslaagd voor mijn studie!” Papa: “Geslaagd? Waarvoor?” Ik: “Voor mijn studie, ik heb de pabo gedaan en ben met een 7,5 geslaagd!” Papa: “Oh.” Einde gesprek. Natuurlijk deed dat zeer, maar ik neem het mijn vader niet kwalijk. Hij is zó in de war en begreep duidelijk niet waar ik het over had. Ik wacht wel tot hij weer wat beter is, tot hij weer in het nu leeft en er weer bij is met zijn hoofd. Want ondanks alles dat er is gebeurd en de lange weg die papa nog te gaan heeft, denk ik nog steeds dat het beter wordt dan dit. Mijn vader is onwijs sterk. Hij is er nog lang niet, maar ik wéét dat ik hem ooit kan vertellen dat ik geslaagd ben en dat hij dan kan reageren zoals hij dat voor het ongeluk ook zou doen: “Ik ben trots op je, mijn lieve kind.”

Deze post heeft 65 reacties

  1. wauw lotte, dat heb je echt mooi en goed geschreven! heb nog een traantje vergepikt bij de laatste zin :’). ik hoop zo erg dat het beter gaat met jou èn je vader ❤️

    1. hoe kan je een reactie plaatsen die je niet op die van iemand anders beantwoord?
      ik kan het namelijk niet vinden,
      voor de mensen die andwoord geven

      alvast bedankt,
      sofie

      1. Hey, je moet gewoon helemaal naar onder scrollen en daar kan je je naam, e-mailadres,… ingeven om een reactie te plaatsen. Kusjes!

  2. Je verhaal heeft me weer even te pakken. Je schrijft zo mooi,dat ik zelf kippenvel op mijn armen krijg. Fijn om te horen dat hij een beetje begint te praten en hij nog kan lezen! Heel veel strekte gewenst <3

  3. Poeh, wat een heftig verhaal weer, erg aangrijpend. Sterkte, weer! In ieder geval gefeliciteerd met het slagen voor je studie, erg knap!

  4. Hij is idd heel sterk. Wat een moeilijke tijd, ik heb ook mega veel respect voor jouw kracht! En ik hoop echt dat hij binnenkort naar zo’n revalidatiecentrum gaat, andere omgeving en andere energie zal iedereen goed doen.

  5. Wat een mooi verhaal. Heel veel sterkte, ik hoop zo dat je vader er weer bovenop komt <3

  6. Prachtig geschreven, ik heb de tranen in mijn ogen.
    Heel veel kracht gewenst de komende tijd, Lotte. Je vader is vast en zeker heel erg trots op je!

  7. Zoals ik gisteren al reageerde, je bent onwijs sterk! Hou vol,! Ik wens je heel veel kracht toe om er samen met anne en je vader goed uit te komen.

  8. Wat mooi geschreven, heel veel sterkte!

  9. Je bent zo sterk Lotte. Je schrijft het heel oprecht op. Wat een vervelende week moet dit geweest zijn, maar gelukkig lijkt je vader hard zijn best te doen. Weet zeker dat je vader mega trots op je is!

  10. Wat mooi geschreven! En wat ben je sterk zeg! Het lijkt mij heel moeilijk om in deze situatie te zitten, maar je vader is duidelijk een vechter. Hopelijk komt hij er daardoor snel weer bovenop!

  11. Wauw Lotte, ik lees altijd meteen wat je geschreven hebt als ik zie dat het over je vader gaat en wat zijn jullie sterk. Ik heb weer tranen in mijn ogen van dit te lezen en jullie blijven voortgaan en zo hard werken. Echt wauw daarvoor, ik wens je vader echt heel veel beterschap en jullie heel veel sterkte. Volhouden hoor, alles komt goed met zo’n sterke man als vader!
    xx

  12. Poeh.. Wat zitten jullie toch in een rollercoaster, wel ontzettend knap hoe open je hier over bent. En je vader is inderdaad ontzettend sterk. Heel veel sterkte toegewenst <3

  13. Jeetje Lot, ik ben er weer helemaal stil van. Je bent zelf ook zo ongelofelijk sterk. Zoveel ups en downs en het dan nog zo eerlijk kunnen verwoorden ook, jeetje. <3 Ik ben zo hard aan het duimen dat vanaf nu echt alleen nog maar beter gaat worden. En als je een knuffel nodig hebt, kan je altijd een berichtje sturen he! Volgens mij ben ik vanuit Zoetermeer binnen 20 minuten in Woerden. Heeel veel sterkte en liefs! X

  14. Weer zo mooi geschreven. Ik moet er gewoon van huilen ook al wist ik natuurlijk al wat er gebeurd was.

  15. Wauw wat heftig allemaal:( Ik leef heel erg met je mee! Heel veel sterkte!

  16. Oh Lotte toch wat een gruwelijke tijd is dit toch, het duurt en het duurt en ik begrijp helemaal dat je de kluts af en toe kwijt bent. Ik hoop nog steeds dat je vader snel herstelt!

  17. Lieve jongste dochter van Daan, de wonderman, en mij:
    Je papa is niet alleen trots op je omdat je geslaagd bent en omdat je zo prachtig kunt schrijven en omdat je je smalle schouders overal zo dapper onder zet.
    Hij is trots op jou, puur omdat jij bent wie en hoe je bent.
    Hoe “ver weg” Papa ook soms geweest is de afgelopen 10 weken (en nu nog af en toe),
    ik weet zeer zeker dat jij steeds midden in zijn hart en ziel gezeten hebt, samen met Anna.
    Ik hou van jou en ben trots op je.

    1. Heel mooi gezegd. Zo zie je maar weer hoe belangrijk familie is in zulke moeilijke tijden, en jullie zijn allemaal heel sterk. Steun is belangrijk en ik zou me geen beter steun kunnen voorstellen dan jullie bij elkaar hebben en aan je papa geven! Heel veel sterkte nog de aankomende tijd en elke dag een stapje vooruit.

    2. ben het helemaal met je eens.
      het is moeilijk als een familielid in het ziekenhuis ligt.
      ik kan vast niet begrijpen dat het heel moeilijk voor je is, want mijn familie is kerngezond, maar toch liet ik een traantje vallen.

      liefs/
      sofie(13)

    3. Wat heeft u dat lief geschreven! Echt prachtig en ik weet het ook zeker! <3

  18. Poeee, wat een ontzettend heftige tijd weer. Hopelijk gaat het met je vader nu volle gas vooruit en ga je hem snel in alles weer herkennen en kan hij goed gaan revalideren!

  19. Ik heb dit echt met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen gelezen. Wat is je vader sterk, wat ben jij sterk, wat is iedereen sterk! En de manier waarop je het neer schrijft is zo mooi, maar zo heftig tegelijk. Ik wens en hoop zo dat je vader weer snel de oude is, dat hij inderdaad weer zijn cryptogrammen kan maken en dat jullie deze periode snel kunnen afsluiten. What doesn’t kill you, makes you all stronger <3

  20. Heel heftig verhaal Lotte! We zijn er allemaal voor je en hopelijk gaat je vader heel snel vooruit!

  21. Wauw meid, sterk dat je hierover kan schrijven! Wat erg dat dit allemaal gebeurt, en ik hoop met je mee dat je vader snel terug de oude wordt! Sterkte <3

  22. Pfff tranen in m’n ogen bij het lezen.. Je zegt wel steeds dat je vader zo sterk is, maar jij bent net zo sterk, echt waar. Zo ongelofelijk knap hoe jij (en je familie) met de situatie omgaan. Hopelijk gaat het nu alleen nog maar bergopwaarts. Ik duim in ieder geval heel hard mee. Sterkte lieve Lotte!

  23. Lieve Lotte,

    Wat een ontzettend heftig verhaal. En wat knap dat je het op deze manier zo kan verwoorden. Volgens mij ben je zo sterk… Ik wens je ontzettend veel sterkte in deze zware periode. Hopelijk is de zonneschijn nu toch echt wat meer nabij. En toch nog je eindgesprek halen! Zo knap. Houd je taai en blijf goed voor jezelf zorgen. X

  24. Heel veel sterkte! Wat zijn jullie sterk zeg! ❤️

  25. Heel veel sterkte! <3

  26. Zo ontzettend zwaar en heftig! Heel veel sterkte. Ik duim keihard dat je vader snel verder opknapt.

  27. wauw lotte het is zo mooi en gevoelig geschreven , ik snapte al je gevoelens die je beschreef. echt heeel veel sterkte wat fijn dat je zo in je vader geloofdheel dapper van je . x

  28. Lieve Lotte,

    Normaal gesproken reageer ik nooit echt op je artikelen. Ik ben een ‘stille’ lezer.

    Maar na dit artikel met een grote brok in mijn keel en tranen in mijn ogen te hebben gelezen moest ik echt even reageren.

    Wat een ontzettend heftig verhaal

  29. Lieve Lotte,

    Normaal gesproken reageer ik nooit echt op je artikelen. Ik ben een ‘stille’ lezer.

    Maar na dit artikel met een grote brok in mijn keel en tranen in mijn ogen te hebben gelezen moest ik echt even reageren.

    Wat een ontzettend heftig verhaal! Ik hoop echt dat het helemaal goed komt met je vader! Wat ben jij sterk zeg! Heel veel sterkte toegewenst!

    Xxx Joëlle

  30. Wat krijg ik toch elke keer weer kippenvel als ik dit lees. Je hebt gelijk, je vader is echt heel sterk en vecht ervoor. Vergeet alleen niet dat jij een hele sterke meid hebt! Dit is voor jou ook niet makkelijk. Alle respect voor jou dat je naast dit alles nog zoveel andere dingen doet zoals slagen voor je opleiding. Gefeliciteerd!

  31. Jemig Lotte wat is dit heftig zeg. Ik wens je zoveel sterkte toe! Dikke knuffel

  32. Jeetje Lotte!
    Wat een heftige periode voor jou, ik zit met tranen op mn wangen dit verhaal te lezen!
    Ik besef me nu dat ik veel meer naar mijn ouders moet 😉
    Ik heb zoveel bewondering voor jou en ik wens jou en je fam. heel veel liefs en sterkte toe!

    XX

  33. echt zo heftig, heel veel sterkte en beterschap gewenst!

  34. Zo mo

  35. Zo mooi geschreven !
    Heel veel sterkte nog.
    X max

  36. Sterkte lieve Lotte!

  37. Ontzettend mooi geschreven, ik heb een soortgelijke toestand meegemaakt en weet hoe je je voelt. Ik kreeg echt tranen in mijn ogen, vooral bij dat stukje waarin je tegen hem zegt dat hij mag stoppen met vechten als hij het niet meer aankan, hartverscheurend.

    Ik wens jou, je familie maar ook vooral je vader ontzettend veel sterkte toe in deze tijd.

    Liefs

  38. pffff jeetje weer heftig en in je vorige artikel wat ook een beetje om je vader ging zei ik al en ga t nog eens zeggen wees alsjeblief niet zo streng voor jezelf. Ik vind t super dapper dat je de woorden toch kan vinden om dit met je lezers te delen. Onwijs veel sterkte voor jou en je hele familie. Hou vol meis………..

  39. Hey Lotte, ik werd erg emotioneel door dit verhaal. Ik vind het ook super knap dat je dit deelt met ons. Ik wens jou en je familie onwijs veel sterkte toe!

  40. Met een brok in mijn keel je verhaal gelezen! Heel veel sterkte!

  41. Met tranen in mijn ogen gelezen. Fijn dat het inmiddels weer wat beter met heb gaat. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat je je `oude’ papa mist en dat het ongelooflijk veel pijn doet. Heel veel sterkte voor de komende tijd meid, ik denk aan je!
    Liefs

  42. Wat heb je dit weer prachtig verwoord meis: ik viel echt helemaal stil bij de laatste woorden en hoop echt dat hij dit in de toekomst weer tegen je mag zeggen. Ik zit hier dan ook echt met tranen in mijn ogen en kan mij niet indenken hoe moeilijk sommige momenten voor jou moeten zijn. Hoe dan ook wil ik je ongelooflijk veel sterkte, kracht en liefde geven. Jij bent een dochter van je vader en als hij sterk is dan ben jij dat ook: dat weet ik zeker. X

  43. Lotte ik heb echt een brok in mijn keel, wat heftig.. Maar niet alleen je vader is sterk, jullie ook, jullie zijn de steun ook al doet het soms pijn. Knuffel voor jou xx

  44. Wat is dit een onwijs moeilijke tijd voor je Lotte! Niet weten wat je te wachten staat, en telkens verrast worden met slecht of goed nieuws… Ik heb echt ontzettend veel respect voor je, hoe je dit meemaakt en ook nog eens zo open wilt delen. Heel veel sterkte lieve Lotte!

  45. Wat zal je vader trots op je zijn. Je bent een kanjer, jou vader ook.

  46. Sjeetje, las het wel met een brok in mijn keel…Dat je je zo sterk kan houden en nog goeie cijfers halen. Zelf heb ik echt nare herinneringen aan het AMC 🙁

  47. Lieve Lotte, wat moet je leven nu een rollercoaster zijn. Heel knap hoe je hiermee omgaat en dat je dit zo mooi op papier kunt zetten. Fijn dat het nu weer wat beter met je vader gaat, hopelijk zet dit zo door! Liefs, Laura

  48. Wat schrijf je ontzettend mooi. Ik wens je heel veel sterkte, en duim voor je vader! <3

  49. Wat ontzetten mooi geschreven Lotte! Heel veel sterkte!

  50. Je hebt erg mooi geschreven. Ik vind het heel heftig voor jou, je familie en je vader. Veel sterkte gewenst! Liefs.

  51. wauw wat kan jij dit mooi schrijven! knap van je! wel echt een weer een heftig verhaal.. veel sterkte toegewenst!

  52. Wauw wat doet het pijn om dit te lezen. Heel heftig. Maar je vader is zo sterk dat hij er alweer boven op is gekomen. Ik heb er echt vertrouwen in dat hij weer helemaal de oude wordt. Over een tijdje kun je het nog een keer aan je vader vertellen en hij zal apentrots op je zijn!

  53. Oh, wat verschrikkelijk zwaar voor je! Sterkte, ik kan me niet voorstellen hoe erg het voor je is.
    Ik vind je blogpost erg mooi en sterk geschreven, ik hoop dat je ons nog update want ik zou graag horen dat hij weer wat beter wordt en je schrijft er heel mooi over. Net alsof ik een boek lees. Hierdoor leef ik echt met je mee en ik heb echt met een brok in mijn keel gelezen, wat zal je het toch zwaar hebben. Zet niet te veel druk op jezelf, ook met je blog. Als je een pauze nodig hebt, snapt iedereen dit. En zo niet, dan zijn het geen echte volgers. Maar misschien kun je je blog juist gebruiken als uitlaat en afleiding. Maar het moet natuurlijk geen extra stress geven. Heel veel succes nog, we staan allemaal achter je en hopen dat je vader beter wordt.
    xxx Lisa

  54. Vind het echt zo erg om dit weer te lezen, voor jullie allemaal. Voor jullie vader die zo vecht, voor jullie als familie, iedereen. Hopelijk komt alles goed. Sterkte! x

  55. ❤️

  56. Wauw ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen. Wat heftig, maar je vader klinkt als een sterk persoon! Ontzettend veel sterkte de komende tijd!

  57. Lotte ik krijg er tranen bij. Wat is het een gevecht! Wel heel knap van je dat je alles ons wilt vertellen. En dat je je verhaal kunt type!

  58. Tranen met tuiten Lotte, zo mooi geschreven. Die alinea waarin je tegen je vader zei dat het hoe dan ook goed was…. Dat je vader zo sterk is, is een erfelijke eigenschap denk ik. Ben jij ook <3!!

Reacties niet meer mogelijk.

Sluit Menu