“Wacht even, zei je nou dat je een beautyblog hebt? Wat houdt dat eigenlijk in?” “Waarom doe jij een lerarenopleiding als je je zo graag bezighoudt met make-up?” “Heb je nog niet genoeg make-up? Je hebt vast al tien van zulke lipsticks.” “Dus jij maakt je op in je vrije tijd, om er vervolgens foto’s van te maken en het er dan weer af te halen?” Jup, vragen die ik regelmatig naar mijn hoofd geslingerd krijg. Soms word ik er moe van, maar het is ook wel begrijpelijk dat mensen me zulke dingen vragen. Voor mij is het hebben van een beautyblog en het hebben van veel make-up heel normaal, maar ik weet dat sommige anderen dit raar vinden. Ik probeer altijd zo duidelijk en simpel mogelijk te antwoorden op bovenstaande vragen, maar dat is toch wel lastig, veel mensen begrijpen er gewoon niks van. Die mensen, die me altijd maar raar aankijken als ik praat over mijn hobby, hebben me geïnspireerd om een artikel te schrijven over wat beauty(bloggen) voor mij betekent.
Hoewel ik vroeger niet met barbies gezien wilde worden en altijd maar buiten in de bosjes en de bomen aan het ravotten was, heb ik make-up wel op vroege leeftijd al ontdekt. Ik zat in de bovenbouw van de basisschool (groep 6, gok ik zo) toen ik voor het eerst regelmatig make-up droeg. Geen zware ooglooks en ik droeg het ook niet naar school, maar als ik thuis of bij een vriendinnetje was kwamen de haarmascara, roze nagellak, blauwe oogschaduw en de lipgloss wel tevoorschijn, ja. Het was nog heel onschuldig rond die tijd, maar ik begon make-up wel steeds leuker te vinden. Op mijn schoolfoto van groep 7 draag ik dan ook lipgloss en blauwe oogschaduw, volgens mij was ik de enige van de meiden uit mijn klas die make-up op had voor de schoolfotograaf. Langzaamaan ging ik steeds meer experimenteren met make-up en begon ik ook mijn zakgeld zo nu en dan te gebruiken om wat producten te kopen bij Hema.
Ik heb al vaker geschreven over mijn make-uploze periode van ongeveer anderhalf jaar. Ik wilde opeens niets meer van make-up weten en droeg zelfs geen dagcrème of lipgloss. Helemaal niets. Wel heb ik in die periode altijd nog tutorials op Youtube gekeken, het heeft me altijd gefascineerd hoe andere mensen zich opmaken. Op een gegeven moment begon ik thuis, nog niet buiten, weer wat te experimenteren met make-up doordat ik geïnspireerd raakte van de filmpjes op Youtube. Op een gegeven moment besefte ik me dat ik weer graag make-up wilde dragen en uit het niets begon mijn daily routine te groeien en ging ik meer producten gebruiken. Ook wilde ik graag make-up kopen, want wat ik nog had van vòòr mijn make-uploze periode, vond ik niet meer mooi en was niet meer goed genoeg. Ik wilde die producten uit de filmpjes van de Amerikaanse meiden op Youtube. Ik wilde steeds méér.
Ik begon af te wijken van mijn standaard make-up look die bestond uit mascara, soms oogpotlood, een beetje blush en misschien wat lipgloss/lippenstift. Ik was obsessed met de winged liner van Lauren Conrad; in die tijd kwamen er honderden ‘How to – Lauren Conrad Winged Eyeliner’-video’s online en ik wilde dit ook kunnen. Al snel kon ik een strakke lijn boven mijn wimpers zetten met vloeibare eyeliner en vroegen meiden in mijn klas zelfs of ik tips voor ze had om ook zo’n mooi lijntje boven het oog te krijgen. Mijn winged liner was mijn nieuwe signature look, al varieerde ik af en toe met verschillende kleuren oogschaduw.
Zo’n drie jaar geleden begon het tot me door te dringen dat ik make-up toch wat leuker vind dan het gemiddelde meisje. Ik had in korte tijd een vrij grote stash opgebouwd, ik vulde mijn vrije tijd in met het kijken van beautyfilmpjes op Youtube, ik bezocht elke dag een heleboel (Nederlandse) blogs, ik hield de nieuwe collecties van verschillende merken bij en ik begon steeds meer kennis te krijgen van beauty. De mensen in mijn omgeving moesten er aan wennen dat ik opeens zo into make-up en alles wat daarmee te maken heeft was, ze vonden in eerste instantie dat ik teveel met mijn (en dat van anderen) uiterlijk bezig was en dat ik me ook bezig moest houden met andere dingen. Na een tijdje beseften ze dat het me niet ging om mezelf zo mooi mogelijk maken en anderen die geen mooie make-up droegen afkraken, maar dat ik gewoon heel erg geïnteresseerd was in de wereld van beauty.
Inmiddels heb ik al langer dan een jaar mijn blog waar ik nog steeds met plezier elke dag een artikel online laat komen. Mijn blog betekent veel voor me; het is mijn eigen plekje op het internet waar ik kan schrijven en laten zien wat ik wil. Ik hoef mensen niet meer te vervelen met mijn eeuwige geklets over die ene nieuwe collectie, daar heb ik mijn blog nu voor, waar ik het kan delen met mijn lezeressen. Doordat ik elke dag een artikel online wil hebben, zit er veel tijd in mijn blog. De mensen die zelf ook een blog hebben zullen dat wel weten en zelf ondervonden hebben. Het bloggen wordt zwaar onderschat, het is niet zo dat je in een half uur een artikel voor de volgende dag klaar hebt. Nee, je moet eerst bedenken waar je überhaupt over wil schrijven, dan moet je foto’s maken, daarna moet je deze foto’s bewerken (als in: bijsnijden en eventueel lichter maken en contrast aanpassen wanneer nodig), en dan volgt het schrijven van de tekst. En soms komt het ook voor dat ik eerst nog lang op internet aan het zoeken ben naar correcte informatie, bijvoorbeeld om ingrediëntenlijsten uit te pluizen. Kortom: het hebben van een blog en elke dag updaten kost veel tijd. Máár, ik maak die tijd er graag voor vrij.
Dat ik veel tijd in mijn blog steek heeft een simpele reden: het is mijn hobby en mijn passie. Yes, I said it: make-up is mijn passie. Zoals een ander postzegels verzamelt als hobby, doe ik dat met beautyproducten. Zoals een ander elke dag een muziekinstrument bespeelt, pak ik mijn make-up erbij en maak ik looks. Soms ga ik voor mijn kastjes met make-up zitten en trek ik één voor één de lades open om te kijken wat voor moois er allemaal in zit. Daar kan ik echt van genieten. Net als ik kan genieten van een onaangeraakt schap met producten uit die nieuwe limited edition collectie. Voor mede beautyliefhebsters is dit waarschijnlijker heel herkenbaar, terwijl anderen me waarschijnlijk voor gek zullen verklaren. Ach, zo heeft iedereen zijn/haar hobby.
Hoe vaak ik al niet deze vraag heb moeten beantwoorden: “Waarom doe je een lerarenopleiding als je zo van make-up houdt? Zit je wel op de goede opleiding? Kan je niet beter visagiste of schoonheidsspecialiste worden?” NEE. Ik doe niet de verkeerde opleiding, ik vind het heel leuk om voor de klas te staan, ik kan niet wachten tot ik ben afgestudeerd en mijn eigen klasje krijg. Ik wil later juf worden, dat weet ik zeker. Ik wil geen schoonheidsspecialiste of visagiste worden. Ik wil andermans wenkbrauwen niet epileren, ik wil andermans handen en voeten niet verzorgen. Ik wil anderen niet dagelijks opmaken, ik wil de nagels van een ander niet lakken en ik wil andermans puistjes niet uitknijpen. Die dingen wil ik bij mezelf doen. Ik vind het leuk om mij op te maken en om mij te verzorgen. Dat is het grote misverstand, denk ik. Mensen gaan er meteen vanuit dat je, als je jezelf graag opmaakt, dan ook maar iedereen op moet/wil/kan maken en dus visagiste moet worden. Hetzelfde geldt voor schoonheidsspecialiste worden.
Beauty is mijn hobby en dat blijft het ook. Natuurlijk is het leuk dat ik er een klein zakcentje mee kan verdienen door mijn site, maar het zal niet mijn fulltime baan worden. Daarvoor wil ik te graag lerares worden. Wel lijkt het me ontzettend leuk om een visagiecursus te doen zodat ik meer leer over make-up en het aanbrengen ervan.
Ik blijf lekker doorgaan met mijn blog, met het ‘verzamelen’ van beautyproducten en met het opmaken van mezelf en ik kan met trots zeggen dat beauty/make-up mijn hobby is.