Blog

Daar ging ik dan: in mijn eentje het vliegtuig in, voor een reis van ruim tien uur, met als bestemming Los Angeles, Amerika. Behalve de nodige hoeveelheid spanning, voelde ik vooral veel adrenaline. Ik zou mijn beste vriendin Jamilla eindelijk weer zien (zij is geëmigreerd naar Los Angeles), en ik zou voor het eerst in mijn leven voet zetten op de grond van Amerika. Het machtigste deel van de wereld en, als ik anderen moet geloven, the place to be.

Mijn tiendaagse vakantie in Los Angeles was absoluut geweldig. Ik heb zoveel moois gezien, lekkere dingen gegeten, leuke activiteiten gedaan, en veel nieuws mogen ervaren en ontdekken. En dat allemaal met Jamilla samen, wie ik al bijna vijftien jaar ken! Het was een droom die tot leven kwam en ik weet zeker dat ik nog eens terug ga. Sowieso voor Jamilla natuurlijk, maar ook omdat ik meer van LA/Amerika wil zien en ik nog lang niet alles heb gedaan wat ik wilde doen.

Uiteraard ga ik in deze blogpost alle mooie, positieve dingen opsommen, maar ik kan het toch niet laten om ook een aantal dingen te benoemen waar ik wel een beetje van ben geschrokken. Want over deze punten hoor je eigenlijk nooit iets, van mensen die naar Amerika op vakantie zijn geweest. Terwijl ze mijn vakantie hier en daar wel degelijk een beetje hebben beïnvloed. Dus, hierbij een uitgebreide opsomming van de dingen die ik tijdens mijn vakantie in LA heb gezien die ik níet zo leuk vond:

Dramatisch verkeer

En dan heb ik het niet zo zeer over de drukte – daar hoor je wél vaak over, maar dat viel mij dus juist heel erg mee – maar over de weggebruikers (or shall I say: wegMISbruikers) en de staat van de wegen zelf. Echt, wát een chaos. Het is net Frankrijk, maar dan drie keer zo erg. Iedereen doet maar wat, het lijkt of de bestuurders hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen, en rechts inhalen is helemaal oké! Niet zo gek dus, dat je overal om je heen kapotte auto’s ziet. Deuren die compleet ingedeukt zijn, bumpers die er half afliggen, lichten die het niet doen… Die auto’s staan overigens niet stil langs de weg, maar er wordt gewoon vrolijk in gereden. Waarom? Omdat je in Amerika niet zoiets als de APK-keuring hebt. Bizar, toch? Je mag dus gewoon door blijven rijden in je auto die nog nét niet total loss is. Lekker veilig! Ook van het rechts inhalen gingen mijn haren overeind staan, dat is toch rete gevaarlijk? Ik vroeg aan Jamilla’s man hoe dat eigenlijk zit, en hij vertelde me dat het eigenlijk tegen de regels is, maar ‘omdat iedereen het doet, wordt het gedoogd’. Aha. Oké…

En dan heb je ook nog de staat van de wegen. Ik geloof best dat die ooit, decennia geleden, perfect mooi zijn aangelegd. Maar vervolgens is er gewoon nooit meer naar omgekeken en zo werkt het natuurlijk niet. Waar in Nederland de wegen met regelmaat worden gecontroleerd en eventueel een fris laagje asfalt krijgen, laat Amerika haar wegen verslonzen met alle gevolgen vandien. Scheuren in de weg, gaten waar je nog net niet helemaal in zou kunnen verdwijnen met je auto, en wegmarkeringen die als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Dat, in combinatie met het gebrek aan naleven van de regels én de kapotte auto’s, heeft er regelmatig voor gezorgd dat ik me niet erg veilig voelde tijdens onze vele autoritjes.

Oud en vervallen

Waar ik ook best wel van stond te kijken, is dat veel gebouwen er eigenlijk echt niet uitzien, als je goed kijkt. Niet alleen de wegen zijn oud en vervallen, maar ook onder andere de huizen, kantoorpanden, winkelcentra en het vliegveld. Het is supertof om zulke andere architectuur te zien en er staan ook prachtige culturele gebouwen tussen, maar als je verder kijkt, zie je vooral dat voor de gebouwen hetzelfde geldt als voor de wegen. Oóit zijn ze met veel aandacht gebouwd, maar vervolgens is er nooit meer naar omgekeken. Vliegveld LAX haalt het op inrichting, onderhoud en algemene uitstraling bij lange na niet bij Schiphol. Als je de bank binnenstapt waan je je in een Amerikaanse film uit 1980. Huizen brokkelen nog net niet af. Ook ligt er enorm veel afval langs de weg en lijkt niemand daar echt wat om te geven. Niet hier en daar een kauwgompje of leeg blikje Cola op de grond, maar echt hele plastic tassen vol zooi.

Daklozen, junkies en gekkies

Dit was voor mij het meest schokkende. Ik wist natuurlijk al wel dat er in Amerika een heel ander systeem wordt gehandhaafd dan in Nederland. Als rijke ben je koning, en als je arm bent zoek je het zelf maar uit en kijkt niemand naar je om. Van Jamilla had ik al vaker verhalen gehoord over onder andere het zorgsysteem en de ‘ieder voor zich’-mentaliteit, waardoor ik wel al een redelijk beeld had gevormd van het echte leven in Amerika. Maar dat het zó erg (en zichtbaar) was, had ik niet verwacht. Ik schrok echt van de grote hoeveelheid daklozen, ‘gekkies’, en junkies op straat. Jamilla’s man vertelde me dat er onder andere in Californië zoveel daklozen zijn doordat het er bijna het hele jaar door lekker warm is, en ze dus prima buiten kunnen leven en slapen. Makes sense. Overal waar je kijkt zie je ze. Echt een groot probleem, en dat zal ook alleen maar groeien, gezien Amerika hiervoor geen systeem heeft (zoals we dan in Nederland wel hebben: verschillende instanties, opvangcentra, zorg etc.). Ik vond het moeilijk om te zien. Veteranen die als helden werden ontvangen toen ze terugkwamen uit de oorlog, maar vervolgens niet werden geholpen met hun PTSS en uiteindelijk door de drugs op straat zijn beland. Junkies die midden op straat gebruiken, zonder ook maar enige moeite te doen om uit het zicht van kinderen of toeristen te zijn. Jongeren van rond de 18 jaar die in prullenbakken naar restjes eten zoeken en op een stukje karton liggen te slapen. Hele ’tentenkampen’ (lees: een stuk of zes tenten naast elkaar waar daklozen in slapen en leven), gewoon op de stoep, in heel normale, openbare straten, midden in het centrum van LA. Echt vreselijk. Met als toppunt dat we in Santa Monica een ijsje aan het eten waren op een terrasje, en er letterlijk anderhalve meter voor ons twee daklozen in hun verrotte slaapzak op bankjes door de planken heen naar ons zaten te loeren of we iets zouden laten liggen en onze ijsjes wel helemaal zouden opeten. Ondertussen kwam de ene na de andere dakloze voorbij om in de prullenbakken, links en rechts van ons, te graaien in de hoop nog wat eetbaars te vinden. Ook kwamen er nog twee andere daklozen voorbij: de een duidelijk in een psychose, schreeuwend naar alles en iedereen, duidelijk onder invloed – en de ander knetterhigh van wat dan ook voor spul, die zijn ledematen niet eens onder controle kon houden en daardoor liep als een soort dronken marionettepop. Zat ik dan, met mijn frozen yoghurt van $9, met fancy toppings en al. Ik kon maar moeilijk van mijn ijsje genieten. Ik voelde me onveilig en ongemakkelijk, maar bovenal ontzettend bevoorrecht en verdrietig.

Dus. Ik wil er niet nog meer woorden aan vuil maken, maar bovenstaande punten wilde ik wel graag ‘meegeven’ voor mensen die denken dat in Amerika alles wonderschoon en mooi en geweldig is. Dat is wat je ziet in chickflicks en komedies ja, maar niet de realiteit. Er zijn ook zeker dingen die wel wonderschoon, mooi en geweldig zijn, maar daar kom ik later op. Er zijn ook nog wat andere (wat luchtigere) dingetjes die ik graag wil benoemen over mijn eerste ervaringen in Amerika:

• Als je een winkel binnenloopt staat er meteen een (te) vrolijke verkoopster naast je: “Hey darling, how are you? (wacht ondertussen niet op je antwoord maar gaat gewoon verder) Can I help you? If you need anything, just ask!” Ik was hierop voorbereid en zei steeds maar “I’m fine, thanks, how are you? (en ging verder zonder te wachten op haar antwoord), ok, will do, thanks a lot” Jamilla zei al dat mensen in Amerika niet écht geïnteresseerd zijn in hoe het met je gaat en hoe je dag tot nu toe is en dat je dus ook niet uitgebreid hoeft te antwoorden, maar dat het gewoon een beleefdheidsdingetje is. Dus vooral niet zeggen hoe het écht met je gaat, maar gewoon oppervlakkig antwoorden. Net als in Nederland “goed hoor, met jou?”, behalve dan dat je dat tegen kennissen doet en niet tegen verkoopsters in elke willekeurige winkel.
• Het geven van fooi is geen keuze, maar een soort van verplicht. Amerikanen krijgen zo’n laag salaris, dat fooi noodzakelijk is om van hun fulltime baan te kunnen leven. Best bizar, als je het mij vraagt. En ook nog eens ingewikkeld, want soms staat de fooi al op het bonnetje verwerkt (als tip of gratuity) en hoef je niks extra’s te geven, maar meestal moet je het zelf berekenen. Je kunt ook niet zomaar zeggen “ik rond het bedrag wel af tot een hele dollar”, nee, er zijn onofficiële percentages waar je je aan te houden hebt. Zo geef je de bediening in de horeca ongeveer 20% fooi. En in mijn geval (en voor iedereen die niet goed kan hoofdrekenen) moet je dus je telefoon erbij pakken om te berekenen hoeveel dollar fooi je moet geven. Als je gewoon even een ijsje koopt en je gaat niet op het terras zitten bijvoorbeeld, hoef je géén fooi te geven. Dus alleen als je gaat zitten en er sprake is van bediening. Best verwarrend allemaal, ik was steeds bang dat ik iets verkeerd deed met betalen, haha.
• Over betalen gesproken: ik was aan het eind van mijn vakantie nog steeds niet gewend aan al het kleingeld in mijn portemonnee. Steeds als ik ging betalen, stond ik als een oud omaatje met al mijn muntjes te klungelen. De Amerikaanse munten hebben als grootste waarde 25 cent, daarna 10 cent, dan 5 cent en dan 1 cent. Maar het verwarrende is dat het muntje van 5 cent groter is dan dat van 10 cent (beiden zilver). En 1 cent is koperkleurig (terwijl bij ons 5 cent koperkleurig is). Ik moest dus elke keer helemaal kijken welke waarde elk muntje had haha, dat duurde steeds zo lang!
• Het is echt waar: alles is heel groot in Amerika. Je ziet gigantische monstertrucks over straat rijden, door de supermarkt lopen is gelijkwaardig aan een middagje IKEA en de ontbijtgranen en snoepverpakkingen zijn drie keer zo groot en calorierijk als in Nederland. Als je vraagt om ‘een patatje’ krijg je een xxl bak patat met een halve liter saus (meestal ketchup, want ze eten in Amerika geen mayo bij hun patat – nog zoiets grappigs). En natúúrlijk is daar ook nog de emmer frisdrank met halve ijsberg die je krijgt als je ‘een cola’ bestelt.
• Dit is in sommige Europese landen ook zo, maar wilde ik toch nog meenemen in dit stuk: je kunt geen water uit de kraan drinken (edit: kan blijkbaar wel, maar is in ieder geval niet lekker dus ik raad het je niet aan, haha). In het leidingwater zit namelijk onder andere chloor. Neem dus zeker een haarmasker en extra verzorgende crèmepjes mee, want mijn huid en haar werden niet heel gelukkig van het douchen in Amerika (lees: de vellen hingen aan mijn gezicht en mijn haar heeft na terugkomst twee weken nodig gehad om weer bij te komen van het chloorwater). Wel fijn: overal waar je wat gaat eten, krijg je gratis (schoon) water bij je bestelling waar je niet eens om hoeft te vragen.

Natuurlijk wil ik ook graag mijn positieve ervaringen met jullie delen. Want wat ik al zei: mijn vakantie naar Amerika was geweldig! Sommige dingen die je ziet in films zijn namelijk wél echt zo, en dat is absoluut ook het benoemen waard.

Adembenemende omgeving

Ik heb maar een klein stukje van Amerika gezien, maar wel redelijk veel van LA/Californië. Het is er zó mooi! Toen Jamilla en haar man me kwamen ophalen van het vliegveld, zag ik meteen overal palmbomen. Zo tof om die eens in het echt te hebben gezien! En zo veeeel! Ook heb ik een pelikaan in het wild zien vliegen, kwamen we eekhoorntjes tegen in het park, renden de hagedissen voor me weg tijdens de hike, en heb ik zelfs zeehonden als blije puppies in en uit het water zien springen. Er zwemmen ook walvissen in het gebied waar ik was, maar die heb ik helaas niet gezien. De natuur is echt geweldig mooi in Los Angeles. Tijdens de hike werden we omringd door hele hoge, wilde bloemen, en konden we van een prachtig uitzicht genieten, eenmaal bovenop de berg aangekomen. Ook was het voor het eerst dat ik de Grote Oceaan heb mogen bewonderen. Zulk helder water, zoveel kracht, zo geweldig mooi… Wauw! Wat ik ook heel leuk vind is dat LA best heuvelachtig is, en in de verte zie je zelfs hoge bergen met sneeuw op de toppen. Ik heb een heleboel tropische bloemen gezien die ik niet kende, en kleurrijke vogels die je in Europa ook niet zo snel tegenkomt. Van de natuur heb ik echt onwijs genoten. En dat was nog maar een klein stukje van Amerika!

Winkelwalhalla

Tja, ook dit moet even gezegd worden: je kan in Amerika onwijs goed shoppen! We hebben één echte winkeldag gedaan. We gingen naar een grote mall met zó onwijs veel winkels dat we niet eens tijd hadden om overal te kunnen kijken. We zijn die dag zo’n acht uur lang in het winkelcentrum geweest! Je hebt inmiddels veel Amerikaanse winkels in Nederland, maar ik heb ook kunnen shoppen bij voor mij nieuwe winkels. Zo ben ik onder andere goed geslaagd bij American Eagle en Bath & Bodyworks. Ook PacSun vond ik heel leuk. En uiteráárd beautywinkels Sephora, Ulta, Morphe, CVS en Rite Aid. En alles is wel echt goedkoper in Amerika, dus ik heb er lekker mijn slag kunnen slaan. Mocht je mijn shoplog hebben gemist, kun je ‘m via deze link bekijken!

Perfect weer

Ik was begin april in LA. De echte zomer is dan nog niet begonnen, maar het is er zeker al lekker weer. Het was elke dag tussen de 18 en 25 graden, soms wat bewolkt, maar echt perfect weer voor als je veel activiteiten gepland hebt. Dan wil je namelijk niet dat het elke dag bloedjeheet is. Dit was helemaal goed juist – wel lekker warm en zonder jas, maar niet zó heet dat je levend verbrand en het niet volhoudt om lange wandelingen te maken. Ideaal!

Food, food, food!

Waar ik me van tevoren ook erg op verheugde, was het eten van alle typisch Amerikaanse dingen! Ik heb taco’s gegeten bij Taco Bell, een burger en patat bij In ’n Out, een burrito bij Chipotle, een kaneelrol bij Cinnabon, (vegan!) donuts bij Voodoo Donut en Donut Friends, American pancakes bij Ihop, en cheesecake van The Cheesecake Factory. Nope, ik heb me niet bepaald ingehouden! Ik wilde gewoon alles proeven en proberen, en ik vond eigenlijk alles heel erg lekker. Mijn favorieten waren de kaneelrol van Cinnabon (omg, zooo lekker), en de Animal Style patat van In ’n Out (met cheddarsaus, gefrituurde uitjes en chipotlesaus – hemel op aarde). Wat ik overigens ook heel bijzonder vond, was de typisch Amerikaanse ‘Coke Float’. Dan krijg je dus zo’n gigantische emmer cola, met daarin een mega bol vanilleroomijs. En dat drink/eet je dan op. Heel lekker wel! En ik heb trouwens ook heel lekkere vegan sushi gegeten bij Blue Bird. Dat vergeet ik ook niet zo snel. Net als de Hot Cheetos chips, echt te lekker en verslavend.

Zoveel leuks te doen!

In Amerika is zoveel te ontdekken, zoveel te verkennen! Ik heb echt onwijs veel leuke dingen gedaan in LA. We zijn naar de beroemde Santa Monica Pier geweest, hebben het populaire museum The Broad bekeken, zijn over de Walk Of Fame gelopen, hebben een foto gemaakt bij The Hollywood Sign, maakten een fietstocht langs het strand van Long Beach, gingen naar The Grove en Farmers Market, deden een lange hike, lunchten aan de Grote Oceaan, zijn meerdere malen uiteten geweest, en hebben Downtown LA verkend. Elke dag was helemaal volgepland, we hadden te weinig tijd om álles op mijn lijstje te doen, dus ik moet sowieso nog een keer terug, haha.

Ik heb dus enorm genoten, ondanks de grote hoeveelheid daklozen en het roekeloze verkeer. Als ik terugblik op mijn tiendaagse vakantie overheersen de positieve punten overduidelijk. De negatieve kanten zouden me er niet van weerhouden om nog eens naar Amerika te gaan, dat sowieso niet. Want ik heb nog maar zo’n klein stukje gezien! En ik heb zoveel leuke dingen gedaan, zoveel lekkers gegeten, het zo gezellig gehad, zoveel moois gezien, en het was gewoon magisch om in LA rond te kunnen lopen. Het was een topvakantie!